Արահետները բաց են ու կանաչ. գալիս եմ 
Քեզ մոտ` 
Տուն, Տեր իմ, կրկին:
Ծիծեռնակները երգերն են երգում 
վաղուց մոռացված.
Այդ երբ էր, Տեր իմ, որ մանուկ էի` գրկումդ 
նստած:
Օրհնության Մեծ բույր` թող որ շշնջամ 
խոսքեր մեկուսի,
Թող որ անկաշկանդ արցունքս ցավի` 
հեղեմ ձեռներիդ.
Տուր ազատություն, ազատության Հայր, 
տուր ղողանջները,
Որ կային մանուկ օրերի խորքում`
Վզնոցի նման վզիս կախելու:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ